Ο Υποδιοικητής Πέδρο

Στις 21 Φεβρουαρίου 2000, ο υποδιοικητής Μάρκος έγραψε μία επιστολή στο μακαρίτη πια Μεξικανό συγγραφέα Φερνάντο Μπενίτες. Το γράμμα περιείχε ένα αφήγημα «με το οποίο προσπαθούμε επίσης να θυμόμαστε εκείνους που σήμερα δεν βρίσκονται μαζί μας, ήταν όμως παλιότερα και έδωσαν τη δυνατότητα να υπάρχουμε εμείς σήμερα». Ο σουμπ (Subcomandante Marcos) αναφερόταν τότε στον υποδιοικητή Πέδρο, που έπεσε στη μάχη τα ξημερώματα της 1^ης Ιανουαρίου 1994.

Στην ιστορία που o στρατιωτικός αρχηγός του EZLN διηγήθηκε τότε, εμφανιζόταν ο υποδιοικητής Πέδρο να μιλά σε πρώτο πρόσωπο, σαν να διηγείται την προσωπική του ιστορία από την άλλη πλευρά, την πλευρά του θανάτου. Λέει λοιπόν ο σουμπ Πέδρο:

Το Πάντα και το Ποτέ ενάντια στις Μερικές Φορές…

Μια σχετικά ελέυθερη απόδοση του παραμυθιού  Siempre y Nunca contra a veces!! από τη σελίδα  CUENTOS REBELDES!! CUENTOS ZAPATISTAS!!

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν δύο φορές. Τη μία τη λέγανε Mία Φορά και την άλλη τη λέγανε Άλλη Φορά. Η Μία και η Άλλη Φορά ήταν η οικογένεια Μερικές Φορές, που ζούσε και είχε και καμια φορά φαγητό στο τραπέζι. Οι μεγάλοι αυτοκράτορες, που τότε κυριαρχούσαν στον κόσμο, ήταν το Πάντα και το Ποτέ που, όπως ήταν αναμενόμενο, μισούσαν μέχρι θανάτου την οικογένεια Μερικές Φορές. Ούτε το Πάντα, αλλά ούτε και το Ποτέ μπορούσαν να ανεχτούν την ύπαρξη των Μερικές Φορές.

Τα παιδιά της ομίχλης

“Bρέχει χθές”, μου λέει ένας ντόπιος, στην έξοδο της πόλης του Σαν Κριστόμπαλ ντε λας Κάσας. Χθες ήταν η γιορτή του Αγίου Χριστόφορου, που πάντα έρχεται με βροχή κι ετούτη τη φορά ήρθε στεγνή, έτσι σήμερα βρέχει για χθες. Στο δρόμο μέχρι την κοινότητα του Οβεντίκ, κάτω απ’ τη βροχή, η φράση κουδουνίζει στο κεφάλι μου. Στο Τσιάπας βρέχει χθες, αλλά όχι μόνο επειδή ο Άγιος Χριστόφορος ξέχασε να μας μουσκέψει.

ΣΠΙΤΙ

Μας άνοιξαν το σπίτι τους οι ξεχασμένοι της γης. Έπρεπε να ’ναι οι πιο γενναιόδωροι, αυτοί που είναι οι πιο φτωχοί ανάμεσα στους φτωχότερους των φτωχών. Στις ζαπατιστικές κοινότητες της ζούγκλας Λακαντόνα και των Υψιπέδων του Τσιάπας, συναντηθήκαμε μ’ αυτούς που ήρθαν από περισσότερες από σαράντα χώρες. Για μιαν ολόκληρη βδομάδα βρεχόμασταν από κοινού, πέντε χιλιάδες άντρες και γυναίκες που αρνούμαστε να πιστέψουμε πως ο νόμος της αγοράς είναι ο νόμος της ανθρώπινης φύσης, από το μεξικάνο Superbarrio μέχρι τις αργεντινές μητέρες της Πλατείας του Μάη, τους ακτήμονες αγρότες της Βραζιλίας, τις φεμινίστριες, τους ομοφυλόφιλους, τους συνδικαλιστές και τους οικολόγους κάθε μεριάς.