Ακόμη τούτο το φθινόπωρο ραγιάδες

[Αναδημοσιεύσεις]

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ

Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου grousis@ath.forthnet.gr

Ακόμη τούτο το φθινόπωρο ραγιάδες, ραγιάδες κι αν δεν αντιδράσουμε δραστικά να γίνει το σεφέρι…, πολύ φοβάμαι ότι ακόμη κι αν το πράξουμε αργότερα θα είναι πολύ αργά.

Αυτή η εκτίμηση προκύπτει και από ένα κείμενο του 1792 με τίτλο «Η εγκαθίδρυση του δεσποτισμού», του μεγάλου γάλλου επαναστάτη Ζαν Πολ Μαρά, που αναφέρεται στην αξιοποίηση των κρίσεων από τους κυρίαρχους και στην καθυστερημένη λαϊκή αντίδραση στα καταστροφικά μέτρα που παίρνουν οι κυβερνώντες για την αντιμετώπισή τους, το οποίο ας μου επιτραπεί να παραθέσω ως έξοχο δείγμα επικαιρότητας κλασικών επαναστατικών κειμένων.

Advertisements

Το Μνημόνιο είχε άλλους στόχους

του Στάθη

Αναδημοσίευση από το Έθνος

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ο ίδιος ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Πολ Τόμσεν επιβεβαίωσε, μιλώντας σε θεσμικούς επενδυτές στο Λονδίνο, την υποψία που είχε ο ελληνικός λαός – ότι δηλαδή η Κομισιόν, η κυβέρνηση Παπανδρέου και το ΔΝΤ εξαπάτησαν με το περιβόητο Μνημόνιο τους Ελληνες προτάσσοντας ως πρόσχημα τρομοκράτησης του πληθυσμού το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα του προϋπολογισμού προκειμένου να πετύχουν άλλους στόχους, τους οποίους δεν τολμούσαν να ομολογήσουν δημόσια! «Το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν τόσο το δημόσιο χρέος», δήλωσε χωρίς περιστροφές ο Δανός αξιωματούχος του ΔΝΤ που προίσταται της ομάδας των ξένων οικονομικών επικυρίαρχων της πατρίδας μας, ο οποίος περιέφερε τον Γ. Παπακωνσταντίνου στο Λονδίνο, τη Φρανκφούρτη και το Παρίσι, «αλλά οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας».

Διευκρίνισε δε με καμάρι στους ξένους κερδοσκόπους του Σίτι του Λονδίνου ότι πολύ πιο σημαντικές από τη μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού ήταν οι μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό και στο ασφαλιστικό – δηλαδή η λεηλασία των εισοδημάτων των εργαζομένων και η εξαθλίωση των συνταξιούχων!

Στη γη των ξένων

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Κάτω από τον καυτό ήλιο του Μεξικού, ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Εκτορ Μπελασκουάν Σάιν διασχίζει τις πόλεις των συνόρων με τις ΗΠΑ για να ανακαλύψει τα ίχνη μιας εξαφανισμένης ηθοποιού του κινηματογράφου.

Περί αριστερής μελαγχολίας

Γράφει ο RD (Αντώνης)

Αναδημοσιεύει από το Radical Desire η Jaquou Utopie

Διάβασα με ενδιαφέρον την πρόσφατη ανάρτηση του συντρόφου Στέργιου, ακτιβιστή με εμπειρία και στοχαστή με σπάνια ευθικρισία και ειλικρίνεια, περί του “μεσσιανισμού του Σεπτέμβρη”: δηλαδή της τραγικά λανθασμένης αντίληψης ότι η κάθετη πτώση στην ένταση των αντιδράσεων κατά της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης μετά τις 5 Μάη θα θεραπευόταν ως δια μαγείας, με ένα κύμα λαϊκών κινητοποιήσεων που θα ερχόταν βολικά μετά το τέλος της καλοκαιρινής φυγής. Γράφει μεταξύ άλλων ο Στέργιος:

Πολλοί ήταν αυτοί που προφήτευαν ότι ο Σεπτέμβρης θα ήταν μια λαϊκή θύελλα κατά της κυβέρνησης και του μνημονίου. Ο Σεπτέμβρης της ανατροπής! Σταδιακά ο Σεπτέμβρης λάμβανε μεσσιανικές διαστάσεις. Μικροαστικές – ιδεαλιστικές αντιλήψεις αντικατέστησαν τις διαλεκτικές λογικές για τις κοινωνικές αλλαγές με δυναμικές οργανώσεις και κινητοποιήσεις που και η ιστορία διδάσκει αφειδώς. Περίπου πέρασε η ιδέα να καθίσουμε στο καναπέ ή στην αμμουδιά των διακοπών και να δουν ο ΓΑΠ, η ΕΕ και το ΔΝΤ τι θα τους κάνει ο… Σεπτέμβρης. Πολλοί υπολόγισαν ότι ένας θεϊκός Σεπτέμβρης δουλεύει γι αυτούς και θα έρθει να τους ελευθερώσει από τον κατηρραμένο όφι του Μνημονίου! Οποία αυταπάτη!

Δημοσιογράφοι, διανοούμενοι και ο βασιλικός μας βιασμός…

του Back Door Man

Από το περιδιάβασμα μου στον θαυμαστό κόσμο  του Internet την βδομάδα που μας πέρασε, συγκράτησα δύο “ειδήσεις”:

Το εμετικό  γλύψιμο Ευαγγελάτου σε έναν από τους πολλούς  βιαστές της δημοκρατίας…

και η  απέλπιδα προσπάθεια ενός επιφανούς  μέλους της ντόπιας διανόησης να πείσει ότι το γεροντικό κορμί του σφύζει ακόμα από πάθος και ερωτισμό.

Δεν θα ασχοληθώ με την ουσία τους, τα ζητήματα που θέτουν τα παραπάνω είναι τόσο εξόφθαλμα ηλίθια, που δεν αξίζει τον κόπο. Εξ’ αλλού, άλλοι τα λένε πολύ καλύτερα από μένα.

Οι δύο ειδήσεις, φαντάζουν εντελώς άσχετες μεταξύ τους (εκτός ίσως ότι μου προκάλεσαν την ίδια οργή). Με δεύτερη ανάγνωση όμως βρήκα (με κάποια δόση αυθαιρεσίας) ότι έχουν ένα κοινό στοιχείο: Φανερώνουν σε κάποιο βαθμό τον λόγο για τον βιασμό που δεχόμαστε στις ζωές μας το τελευταίο διάστημα. Όχι βέβαια για τα αίτια (μακριά από μας οι ηθικού τύπου αναλύσεις) αλλά για τους λόγους που το έγκλημα που λαμβάνει χώρα σε βάρος μας δεν συναντά τις αντιστάσεις που θα θέλαμε.

ιδεολογία και ταξική κυριαρχία

του Άγγελου Κ.

Αναδημοσίευση από το blog  Με Αφορμή…

Η απογραφή των δημόσιων υπαλλήλων και η κατάρρευση (;) του μύθου ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία «πλεονάζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι», είναι μια καλή αφορμή για κάποιες σκέψεις πάνω στην ιδεολογία.

Κατ’ αρχήν ένας ορισμός: ιδεολογία είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ένα άτομο τον κόσμο που ζει. Η κυρίαρχη ιδεολογία, δηλαδή η ιδεολογία που πλειοψηφεί, είναι μια κατασκευή, δεν φυτρώνει στα μυαλά των ανθρώπων από μόνη της. Μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος, των ΜΜΕ, μορφών μαζικής κουλτούρας όπως ο κινηματογράφος κ.λπ., η πλειοψηφία των ατόμων αποκτούν μια ορισμένη πεποίθηση για το πώς λειτουργεί ο κόσμος. Η πεποίθηση αυτή αντιστοιχεί στα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων. Δηλαδή η κυρίαρχη ιδεολογία έρχεται να επιβεβαιώσει στα μυαλά των ανθρώπων ως «αυτονόητες αλήθειες» τις προϋποθέσεις της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας της άρχουσας τάξης.

Το Ιδεολόγημα της Αξιοκρατίας

της Cynical

Αναδημοσίευση από το Enet διάλογοι

Μια από τις λέξεις που υπερίπταται εσχάτως πάνω από τις κεφαλές μας, ευγενής και αυτή ως προς την καταγωγή, και υπεράνω πάσης υποψίας ως προς τις προθέσεις της, μια λέξη φετίχ και μαγική, που σε αντικατάσταση άλλων που έχουν πια χρεοκοπήσει, εισβάλλει αμόλυντη κι αγνή για να γεννήσει προσδοκίες και ν’ αναπτερώσει τις ελπίδες των απανταχού απελπισμένων είναι και η λέξη Αξιοκρατία.

Μια λέξη δηλαδή που ευαγγελίζεται την αντικατάσταση των Αχρήστων εις την κεφαλήν της χώρας, υπό των Αρίστων.

Με σκοπό να διερευνήσουμε το περιεχόμενο της λέξης «άξιος» ας θέσουμε μερικά αυτονόητα ερωτήματα: