Ακόμη τούτο το φθινόπωρο ραγιάδες

[Αναδημοσιεύσεις]

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ

Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου grousis@ath.forthnet.gr

Ακόμη τούτο το φθινόπωρο ραγιάδες, ραγιάδες κι αν δεν αντιδράσουμε δραστικά να γίνει το σεφέρι…, πολύ φοβάμαι ότι ακόμη κι αν το πράξουμε αργότερα θα είναι πολύ αργά.

Αυτή η εκτίμηση προκύπτει και από ένα κείμενο του 1792 με τίτλο «Η εγκαθίδρυση του δεσποτισμού», του μεγάλου γάλλου επαναστάτη Ζαν Πολ Μαρά, που αναφέρεται στην αξιοποίηση των κρίσεων από τους κυρίαρχους και στην καθυστερημένη λαϊκή αντίδραση στα καταστροφικά μέτρα που παίρνουν οι κυβερνώντες για την αντιμετώπισή τους, το οποίο ας μου επιτραπεί να παραθέσω ως έξοχο δείγμα επικαιρότητας κλασικών επαναστατικών κειμένων.

Το Μνημόνιο είχε άλλους στόχους

του Στάθη

Αναδημοσίευση από το Έθνος

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ο ίδιος ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Πολ Τόμσεν επιβεβαίωσε, μιλώντας σε θεσμικούς επενδυτές στο Λονδίνο, την υποψία που είχε ο ελληνικός λαός – ότι δηλαδή η Κομισιόν, η κυβέρνηση Παπανδρέου και το ΔΝΤ εξαπάτησαν με το περιβόητο Μνημόνιο τους Ελληνες προτάσσοντας ως πρόσχημα τρομοκράτησης του πληθυσμού το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα του προϋπολογισμού προκειμένου να πετύχουν άλλους στόχους, τους οποίους δεν τολμούσαν να ομολογήσουν δημόσια! «Το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν τόσο το δημόσιο χρέος», δήλωσε χωρίς περιστροφές ο Δανός αξιωματούχος του ΔΝΤ που προίσταται της ομάδας των ξένων οικονομικών επικυρίαρχων της πατρίδας μας, ο οποίος περιέφερε τον Γ. Παπακωνσταντίνου στο Λονδίνο, τη Φρανκφούρτη και το Παρίσι, «αλλά οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας».

Διευκρίνισε δε με καμάρι στους ξένους κερδοσκόπους του Σίτι του Λονδίνου ότι πολύ πιο σημαντικές από τη μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού ήταν οι μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό και στο ασφαλιστικό – δηλαδή η λεηλασία των εισοδημάτων των εργαζομένων και η εξαθλίωση των συνταξιούχων!

Στη γη των ξένων

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Κάτω από τον καυτό ήλιο του Μεξικού, ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Εκτορ Μπελασκουάν Σάιν διασχίζει τις πόλεις των συνόρων με τις ΗΠΑ για να ανακαλύψει τα ίχνη μιας εξαφανισμένης ηθοποιού του κινηματογράφου.

Περί αριστερής μελαγχολίας

Γράφει ο RD (Αντώνης)

Αναδημοσιεύει από το Radical Desire η Jaquou Utopie

Διάβασα με ενδιαφέρον την πρόσφατη ανάρτηση του συντρόφου Στέργιου, ακτιβιστή με εμπειρία και στοχαστή με σπάνια ευθικρισία και ειλικρίνεια, περί του “μεσσιανισμού του Σεπτέμβρη”: δηλαδή της τραγικά λανθασμένης αντίληψης ότι η κάθετη πτώση στην ένταση των αντιδράσεων κατά της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης μετά τις 5 Μάη θα θεραπευόταν ως δια μαγείας, με ένα κύμα λαϊκών κινητοποιήσεων που θα ερχόταν βολικά μετά το τέλος της καλοκαιρινής φυγής. Γράφει μεταξύ άλλων ο Στέργιος:

Πολλοί ήταν αυτοί που προφήτευαν ότι ο Σεπτέμβρης θα ήταν μια λαϊκή θύελλα κατά της κυβέρνησης και του μνημονίου. Ο Σεπτέμβρης της ανατροπής! Σταδιακά ο Σεπτέμβρης λάμβανε μεσσιανικές διαστάσεις. Μικροαστικές – ιδεαλιστικές αντιλήψεις αντικατέστησαν τις διαλεκτικές λογικές για τις κοινωνικές αλλαγές με δυναμικές οργανώσεις και κινητοποιήσεις που και η ιστορία διδάσκει αφειδώς. Περίπου πέρασε η ιδέα να καθίσουμε στο καναπέ ή στην αμμουδιά των διακοπών και να δουν ο ΓΑΠ, η ΕΕ και το ΔΝΤ τι θα τους κάνει ο… Σεπτέμβρης. Πολλοί υπολόγισαν ότι ένας θεϊκός Σεπτέμβρης δουλεύει γι αυτούς και θα έρθει να τους ελευθερώσει από τον κατηρραμένο όφι του Μνημονίου! Οποία αυταπάτη!

Δημοσιογράφοι, διανοούμενοι και ο βασιλικός μας βιασμός…

του Back Door Man

Από το περιδιάβασμα μου στον θαυμαστό κόσμο  του Internet την βδομάδα που μας πέρασε, συγκράτησα δύο “ειδήσεις”:

Το εμετικό  γλύψιμο Ευαγγελάτου σε έναν από τους πολλούς  βιαστές της δημοκρατίας…

και η  απέλπιδα προσπάθεια ενός επιφανούς  μέλους της ντόπιας διανόησης να πείσει ότι το γεροντικό κορμί του σφύζει ακόμα από πάθος και ερωτισμό.

Δεν θα ασχοληθώ με την ουσία τους, τα ζητήματα που θέτουν τα παραπάνω είναι τόσο εξόφθαλμα ηλίθια, που δεν αξίζει τον κόπο. Εξ’ αλλού, άλλοι τα λένε πολύ καλύτερα από μένα.

Οι δύο ειδήσεις, φαντάζουν εντελώς άσχετες μεταξύ τους (εκτός ίσως ότι μου προκάλεσαν την ίδια οργή). Με δεύτερη ανάγνωση όμως βρήκα (με κάποια δόση αυθαιρεσίας) ότι έχουν ένα κοινό στοιχείο: Φανερώνουν σε κάποιο βαθμό τον λόγο για τον βιασμό που δεχόμαστε στις ζωές μας το τελευταίο διάστημα. Όχι βέβαια για τα αίτια (μακριά από μας οι ηθικού τύπου αναλύσεις) αλλά για τους λόγους που το έγκλημα που λαμβάνει χώρα σε βάρος μας δεν συναντά τις αντιστάσεις που θα θέλαμε.

ιδεολογία και ταξική κυριαρχία

του Άγγελου Κ.

Αναδημοσίευση από το blog  Με Αφορμή…

Η απογραφή των δημόσιων υπαλλήλων και η κατάρρευση (;) του μύθου ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία «πλεονάζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι», είναι μια καλή αφορμή για κάποιες σκέψεις πάνω στην ιδεολογία.

Κατ’ αρχήν ένας ορισμός: ιδεολογία είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ένα άτομο τον κόσμο που ζει. Η κυρίαρχη ιδεολογία, δηλαδή η ιδεολογία που πλειοψηφεί, είναι μια κατασκευή, δεν φυτρώνει στα μυαλά των ανθρώπων από μόνη της. Μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος, των ΜΜΕ, μορφών μαζικής κουλτούρας όπως ο κινηματογράφος κ.λπ., η πλειοψηφία των ατόμων αποκτούν μια ορισμένη πεποίθηση για το πώς λειτουργεί ο κόσμος. Η πεποίθηση αυτή αντιστοιχεί στα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων. Δηλαδή η κυρίαρχη ιδεολογία έρχεται να επιβεβαιώσει στα μυαλά των ανθρώπων ως «αυτονόητες αλήθειες» τις προϋποθέσεις της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας της άρχουσας τάξης.

Το Ιδεολόγημα της Αξιοκρατίας

της Cynical

Αναδημοσίευση από το Enet διάλογοι

Μια από τις λέξεις που υπερίπταται εσχάτως πάνω από τις κεφαλές μας, ευγενής και αυτή ως προς την καταγωγή, και υπεράνω πάσης υποψίας ως προς τις προθέσεις της, μια λέξη φετίχ και μαγική, που σε αντικατάσταση άλλων που έχουν πια χρεοκοπήσει, εισβάλλει αμόλυντη κι αγνή για να γεννήσει προσδοκίες και ν’ αναπτερώσει τις ελπίδες των απανταχού απελπισμένων είναι και η λέξη Αξιοκρατία.

Μια λέξη δηλαδή που ευαγγελίζεται την αντικατάσταση των Αχρήστων εις την κεφαλήν της χώρας, υπό των Αρίστων.

Με σκοπό να διερευνήσουμε το περιεχόμενο της λέξης «άξιος» ας θέσουμε μερικά αυτονόητα ερωτήματα:

οιωνοί Βαϋμάρης …

Πρώτη φορά, στις λίγες, είναι η αλήθεια, γύρες που κάνει η αφεντιά μου στα πέριξ, συναντώ πείσμονα τη θλίψη και φανερή -έως αγένειας- την κατήφεια.

Στους καφενέδες, στα συνεργεία, στα περίπτερα,

στους δρόμους -όπου όλο και πιο πολλά άδεια μαγαζάκια χάσκουν σαν μαύρες τρύπες- επαγγελματίες,

πελάτες, διαβάτες, θαμώνες, όλοι πιο σκοτεινοί από ποτέ, κερνάνε λιγότερο, γελάνε λιγότερο, μιλάνε μέσα απ’ τα δόντια τους -ένα σφίξιμο παντού και μισές καλημέρες, μόνον από φιλοτιμίαν κι ευγένεια εκφερόμενες κι όχι

γεννημένες από τη φυσική ευπροσηγορία των πολλών απ’ τους ανθρώπους. Ακόμα κι ο καιρός, ζοφερός κι αυτός, σαν να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα ανάμεσα σε

πολίτες που δεν έχουν πια παρέα τις ελπίδες τους.

Σαν ένα έθνος να ακρωτηριάζεται. Και σαν μια πόλη να ‘χει κοπεί στα δύο, φέρνοντας έτσι στην ανάγκη τα παιδιά της να πάρουν θέση (εκτός απ’ τους «άτιμους», που θα έλεγε κι ο Σόλων) -Μόνον που, για να παραφράσουμε τον αρχαίο σοφό, στην καθ’ ημάς κρίση και ρήξη, οι «άτιμοι» είναι όλοι απ’ τη μια μεριά. Αυτήν των ολίγων, των ολιγαρχικών και των ολίγιστων

…………………………………..

Οι «άτιμοι» σήμερα δεν είναι αυτοί που αρνούνται να διαλέξουν, αλλά αυτοί που παραδέχονται ότι όλοι κι όλα έχουν μια τιμή σε φράγκα κι όχι μια τιμή ατίμητη…

José Saramago : «Η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γ@μημένη ιδέα για τον κόσμο στον οποίο ζει»

Αναδημοσίευση από το Blog  L’Enfant de la Haute Mer

«Πού είναι η αριστερά; »

José Saramago (16 Νοεμβρίου 1922–18 Ιουνίου 2010)

Πριν τρία ή τέσσερα χρόνια, κατά τη διάρκεια συνέντευξης σε μια λατινοαμερικάνικη εφημερίδα, θαρρώ αργεντίνικη, μέσα σε μια διαδοχή ερωτήσεων και των απαντήσεων, πέταξα μια δήλωση, για την οποία φανταζόμουν (τόσο αφελής ήμουν) ότι θα προκαλούσε αγανάκτηση, διαμάχες και σκάνδαλο: πρώτα-πρώτα στις τάξεις της τοπικής αριστεράς, και, ποιος ξέρει, θα διαδιδόταν, όπως ένας κυματισμός, στους διεθνείς χώρους που επικαλούνται την εν λόγω αριστερά, είτε αυτοί είναι πολιτικοί, είτε συνδικαλιστικοί, είτε πολιτιστικοί. Η εφημερίδα αναπαρήγαγε ακριβώς την φράση μου, σε όλη την σκληρότητά της, χωρίς την παραμικρή υποχώρηση απέναντι στην αισχρότητά της: «Η αριστερά δεν έχει την παραμικρή γ@μημένη ιδέα για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει». Στην πρόθεσή μου, που ήταν σκοπίμως προβοκατόρικη, η αριστερά που προκλήθηκε κατ’αυτόν τον τρόπο, απάντησε με την πιο παγερή σιωπή.

Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου

Του John Holloway

Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και περηφανευόμαστε γι’ αυτό. Να σταματήσουμε πια να λέμε ότι ευθύνονται οι καπιταλιστές για την κρίση! Η ιδέα αυτή δεν είναι μόνο παράλογη, αλλά και επικίνδυνη. Μας καθιστά θύματα.
Το κεφάλαιο είναι μια σχέση κυριαρχίας. Η κρίση του κεφαλαίου είναι κρίση κυριαρχίας. Οι κυρίαρχοι δεν είναι ικανοί να κυριαρχούν αποτελεσματικά. Και βγαίνουμε στους δρόμους και τους λέμε ότι αυτό είναι το λάθος τους! Τι λέμε; Ότι θα έπρεπε να κυριαρχούν πάνω μας πιο αποτελεσ ματικά;
Είναι καλύτερο να υιοθετήσουμε μια πιο απλή εξήγηση και να πούμε ότι αν μια σχέση κυριαρχίας βρίσκεται σε κρίση, αυτό οφείλεται στο ότι οι κυριαρχούμενοι δεν έχουν εξουδετερωθεί επαρκώς. Αιτία της κρίσης είναι το ότι δεν έχουν κατορθώσει να μας υποτάξουν όσο χρειάζεται.

No money, No debt

Η πρωτοβουλία Οικονομολόγων – Πανεπιστημιακών «Παύση πληρωμών – Έξοδος από το ευρώ» πραγματοποίησε την Πέμπτη, 17 Ιουνίου εκδήλωση με τίτλο «Παύση πληρωμών του χρέους και διαγραφή του. Έξοδος από το ευρώ» – «Όχι στο μνημόνιο κυβέρνησης, ΔΝΤ, ΕΕ».

Παραθέτουμε βιντεοσκοπημένες  τις ομιλίες που πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια αυτής της εκδήλωσης

Κ. Λαπαβίτσας

ΠΟΣΟ ΚΑΝΕΙ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ;

Ένα κείμενο του Γιώργου Αυγερόπουλου για την στενή σχέση κέρδους, υποκρισίας και περιβάλλοντος.

by Banksy

Αυτό το κείμενο είναι η ομιλία του Γιώργου στην ημερίδα της ΜΚΟ Fit On Earth, με θέμα “Η συνεισφορά των ΜΜΕ στην Αειφόρο Ανάπτυξη και στο Περιβάλλον”, που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου την Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Ας παραδεχθούμε ανοιχτά πως το θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος έχει στα σπλάχνα του αρκετή υποκρισία. Ή για να το πω αλλιώς:
Η πιο έντιμη προσέγγιση που άκουσα ποτέ μου είναι αυτή ενός χρηματιστή της Γουόλ Στριτ ο οποίος κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της νέας μας ταινίας που λέγεται «Πουλώντας Αέρα», είπε: «Αν η προστασία του περιβάλλοντος γίνει μπίζνες τότε ο πλανήτης ίσως έχει μια ευκαιρία να σωθεί».

Ζητούμενο ο στρατηγικός επαναπροσανατολισμός της Αριστεράς

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ*

Το ερώτημα των ημερών αφορά τη δυνατότητα της εργαζόμενης πλειοψηφίας να αντιμετωπίσει την ιστορικής σημασίας ανατροπή κατακτήσεων αιώνα εργασιακών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

Να ανατρέψει το ταξικό ψεύδος που εμφανίζεται ως αδήριτη πολιτική αναγκαιότητα. Ο,τι αποτελεί στενό ιδιοτελές ταξικό συμφέρον, χρόνιο πολιτικό ζητούμενο της οικονομικής ολιγαρχίας της Ελλάδας, καθώς και ανάγκη για τη στερέωση της συμμαχίας της με τις άρχουσες τάξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τη διεθνή κεφαλαιοκρατία μέσω του ΔΝΤ, παρουσιάζεται ως συνολικό κοινωνικό συμφέρον και ανάγκη.

Υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια καινούρια άνοιξη*

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ

Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου

grousis@ath.forthnrt.gr

Paul Klee, City on a lagoon

Σε μία περίοδο που η κατάσταση της πατρίδας του , της Γερμανίας, ήταν μάλλον απογοητευτική, ο Μαρξ λίγο πριν αυτοεξοριστεί στο Παρίσι, πρωτεύουσα τότε “του νέου κόσμου” έγραφε στον Ruge: “Παρ’όλη την ανικανότητα των κυρίαρχων και την αδράνεια των κυριαρχούμενων, που με οδηγούν έτσι ώστε να μην έχω και την πιο υψηλή εκτίμηση για τη σύγχρονη εποχή, αν δεν απογοητεύομαι όσον την αφορά, οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι η απελπιστική αυτή κατάστασή της με γεμίζει ελπίδα” (1).

Αλήθεια τι είναι εκείνο που μπορεί να μας γεμίζει με ελπίδα σε μία κατά τα άλλα καθ’όλα απογοητευτική κατάσταση σαν τη σημερινή; Γιατί μπορούμε να ελπίζουμε και μεις σε μια καινούρια άνοιξη;

ΔΝΤ σημαίνει φτώχεια ανεργία, κατοχή κι επικυριαρχία

KEIMENO ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ,ΤΗΝ ΥΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΟ Δ.Ν.Τ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΠΟΡΕΙΑ,ΓΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.

ΔΝΤ σημαίνει φτώχεια ανεργία, κατοχή κι επικυριαρχία

Δραματική επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων, της νεολαίας και των συνταξιούχων προοιωνίζεται η προσφυγή στο ΔΝΤ και το μηχανισμό διάσωσης της ΕΕ. Με αφορμή την δυσκολία δανεισμού του δημοσίου, επιχειρείται ένα πρωτοφανές για τα μεταπολεμικά δεδομένα πλήγμα στις κατακτήσεις των εργαζομένων.

Από την ενοχή στην ευθύνη

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΣΟΥΡΗ ιστορικου, που διδασκει Συγχρονη Ιστορια στο Πανεπιστημιο Κρητης

Και ξάφνου μιλούν ξανά για τη νέα μεταπολίτευση, τη δημοκρατία και την υπεράσπισή της από τους εσωτερικούς και εξωτερικούς της εχθρούς… «μιλάνε για του έθνους ξανά την τιμή». Παλιές κουβέντες αυτές, τις θυμάμαι απ΄ τον καιρό που στη Γερμανία έπεφτε το Τείχος κι εδώ μια αριστεροδέξια κυβέρνηση ψήφιζε την «άρση των συνεπειών του Εμφυλίου». Λόγια χιλιοειπωμένα, ένα επαναληπτικό μότο, το credo μιας εποχής που δεν έπαψε να γιορτάζει το τέλος (της ιστορίας, της εργασίας, του Ψυχρού Πολέμου και τόσων άλλων…), παριστάνοντας αυτάρεσκα πως ξεπέρασε οριστικά όλα τα πρόσκαιρα προσκόμματα στην αέναη πρόοδο του φιλελεύθερου καπιταλισμού προς την ελευθερία και την υλική ευημερία.

Η κρίση του καπιταλισμού και κάποιες βιώσιμες λύσεις από τον Rick Wolff

Ο καθηγητής οικονομικών Rick Wolff (University of Massachusetts Amherst) αναλύει την κρίση του καπιταλισμού και προτείνει κάποιες βιώσιμες λύσεις από σοσιαλιστική οπτική με βάση την αυτοδιαχείριση. Ας προσπαθήσουμε να τον παρακολουθήσουμε (θα έχουμε την ευκαιρία να τον δούμε από κοντά στην ΑΣΟΕΕ στις 27 Μαϊου στις 15:30). Aπο το κανάλι του dimitris meletis Edit: Μετά […]

Τρείς διέξοδοι από την κρίση;

Του Κ. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ
Η κρίση της ευρωζώνης οφείλεται κυρίως στα γερμανικά πλεονάσματα και στα αντίστοιχα ελλείμματα των χωρών της περιφέρειας. Στη ρίζα του προβλήματος βρίσκεται η στρεβλή φύση της νομισματικής ένωσης. Οι λύσεις πρέπει να είναι δραστικές – είτε δομική αλλαγή της ένωσης προς όφελος των εργαζομένων, είτε έξοδος από τη ζώνη του ευρώ με εκτεταμένο δημόσιο έλεγχο της οικονομίας. Η λιτότητα και η φιλελευθεροποίηση θα προκαλέσουν ύφεση και δεν θα φέρουν ανάπτυξη.
Αυτά ισχυρίζεται μελέτη μαρξιστών οικονομολόγων της Σχολής Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών του Πανεπιστήμιου του Λονδίνου. Ανήκουν στην ομάδα Ερευνα για το Χρήμα και τον Χρηματοπιστωτικό Τομέα που συντονίζεται από τον γράφοντα. Στην εκπόνηση της εργασίας, για τη λειτουργία της ευρωζώνης, μετείχαν οι Α. Kaltenbrunner, D. Lindo, J. Michell, J. Painceira, Ε. Pires, J. Powell, Α. Strenfors, Ν. Teles. Τα βασικά σημεία της είναι τα εξής:

ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ

Η ουσία της συζήτησης για το ‘’μπουρδελοκράτος’’ και τους  τεμπέληδες δημόσιους υπάλληλους

Ποιος δικαιούται να μιλάει και για ποιόν σε σχέση με τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα;

Πότε το κράτος είναι άγιο για τους κυβερνώντες;

Πριν μόλις μερικούς μήνες, το κράτος, στην Ελλάδα, αλλά και  σε όλες τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, ήταν γενναιόδωρο και χουβαρνταλίδικο. Το αποθέωναν  όταν έβγαζε απ’ τις τσέπες του τα τρις, σκορπίζοντάς τα απλόχερα εδώ κι εκεί στις επιδοτήσεις των τραπεζών, στα bail-ins και bail-outs. Τότε  η μια μετά την άλλη οι μωρές παρθένες-που σήμερα τσιρίζουν- σφάζονταν  στα πόδια του για το ποια θα πρωτοπάρει την ευλογία του και το χαρτζιλίκι της.

Μήπως ήρθε η ώρα να «αναποδογυρίσουμε το καζάνι»;

Πριν από τριάντα-σαράντα χρόνια η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές ήταν –ίσως- χειρότερη από τη σημερινή. Αφόρητη καταπίεση, ανυπαρξία δικαιωμάτων των κρατουμένων, αισχρές συνθήκες διαβίωσης και –κυρίως- ά θ λ ι ο  φαγητό. Αραιές σούπες, κατεψυγμένα της Αργεντινής (χρονολογούμενα από την εποχή του πολέμου), πατάτες-μπλουμ, λαπάδες με ρύζι, μπαγιάτικα ψάρια, λασπωμένα μακαρόνια, μαραγκιασμένα λαχανικά από τις αγροτικές φυλακές και άλλα τέτοια …θρεπτικά. Όλα αυτά συνοδευόμενα από ένα, συνήθως, μουχλιασμένο και απαίσιο ψωμί. Η αιτία του κακού συσσιτίου ήταν πασίγνωστη: οι δεσμοφύλακες έ κ λ ε β α ν  τα πάντα!

‘Όταν η κατάσταση έφτανε στα ά κ ρ α , οι κατάδικοι άρχιζαν να διαμαρτύρονται σε υψηλούς τόνους και, ενίοτε, ένα θαρραλέο παλικάρι πλησίαζε το καζάνι και το αναποδογύριζε, χύνοντας το δήθεν συσσίτιο. Αυτό συνέβαινε την ώρα της διανομής και προοιώνιζε μιαν ε ξ έ γ ε ρ σ η  των καταδίκων. Οι δεσμοφύλακες παρακολουθούσαν το αναποδογύρισμα μουδιασμένοι, γιατί ήξεραν πολύ καλά πού θα κατέληγε η ιστορία, αν έκαναν τον ζόρικο.