Ζώντας μαζί με το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλίας

Κοιτάζοντας μια ανοιχτή φλέβα της Λατινικής Αμερικής

Του Στέλιου Τσιλιούκα*

Santarem

Οι σύντροφοι μου διηγήθηκαν κάτι συγκλονιστικό. Η τεράστια έκταση της Βραζιλίας και η πρόσφατη ιστορία της δουλείας δημιουργούν μια πραγματικότητα απίθανη για τους Ευρωπαίους. Στην περιοχή του Παρά, μια επαρχία (μεγέθους ευρωπαϊκου κράτους) δίπλα στον Αμαζόνιο, οι υποδομές είναι ελάχιστες, η μετακίνηση και η επικοινωνία αρκετά δύσκολες έως και αδύνατες. Υπάρχουν αγροκτήματα τα οποία βρίσκονται 15-20 ώρες δύσκολου καρόδρομου χωρίς σημεία ανεφοδιασμού.
Οι τσιφλικάδες της περιοχής παρασέρνουν φτωχούς εργάτες υποσχόμενοι ένα καλό συμβόλαιο. Η πραγματικότητα που τους επιβάλλεται είναι τελείως διαφορετική. Η διαμονή και η διατροφή που παρέχει το αφεντικό κοστολογείται (απο τον ίδιο φυσικά) υψηλότερα απο τον μισθό του εργάτη, ο οποίος αναγκάζεται να δουλεύει αδιάκοπα σε συνθήκες ημιδουλείας υπο την απειλή ιδιωτικών μισθοφόρων-πιστολέρος.

Advertisements

Ζώντας μαζί με το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλίας

Γράμμα στον πατέρα

του Στέλιου Τσιλιούκα*

Στην Κούβα δεν εχω πάει ακόμα, οπότε η εικόνα που έχω σχηματίσει ειναι απο την προπαγάνδα των ΜΜΕ και απο περιγραφές φίλων και συντρόφων που την έχουν επισκεφτεί. Περιγραφές λίγο ή πολύ αρνητικές για έλλειψη ελευθερίας και βασικών αγαθών, μια εικόνα εντελώς διαφορετική απο αυτή που έχουν οι αγωνιστές του MST. Η ειδική τους σχέση με το νησί της επανάστασης είναι ότι επιλέγεται ενας αριθμός νέων (που όλο και αυξάνει) να σπουδάσουν ιατρική ή κτηνιατρική ώστε να γυρίσουν και να ενισχύσουν το κίνημα στους οικισμούς και στην ύπαιθρο.
Γνώρισα έναν καταπληκτικό άνθρωπο τον Ιβανί Παζινάτο, αγρότης,  αγωνιστής του κινήματος και αυτοδίδακτος πολιτικός μηχανικός (οι σύντροφοι τον αποκαλούν ¨κοινωνικό μηχανικό¨). Μου έδειχνε με περηφάνεια που ξεχείλιζε απο τα μάτια του ένα όμορφο ξυλόγλυπτο με το πρόσωπο του Τσε απο την μία πλευρά και απο την άλλη ένα γράμμα απο την κόρη του που σπουδάζει κτηνιατρική στην Κούβα. Με την άδεια του σας μεταφέρω το περιεχόμενο του γράμματος:

Ζώντας μαζί με το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλίας

Μέρος τρίτο – Σάο Πάολο

Του Στέλιου Τσιλιούκα*

Σάο Πάολο 23-07-2010

Μια μεγαλούπολη των 12 εκατομμυρίων, στο κέντρο δεσπόζουν τεράστιοι ουρανοξύστες από όπου  η αστική τάξη κοιτά υπεροπτικά τους από κάτω και μεταφέρεται από ταράτσα σε ταράτσα με ελικόπτερα. Βέβαια το βράδυ δεν τους παίρνει εύκολα ο ύπνος, γιατί παρόλα τα ηλεκτρονικά εμφυτεύματα εντοπισμού στα παιδιά τους και τους ιδιωτικούς μισθοφόρους που τους προστατεύουν, οι συμμορίες οργανώνουν αδιάκοπα σχέδια απαγωγών και εκβιασμών. Μια πόλη όπου οι πάρα πολλοί πεινάνε, κρυώνουνε στον δρόμο, εθισμένοι στο κρακ και την κοκαϊνη… και  εξαιρετικά λίγοι οι οποίοι δεν μπορουνε να κοιμηθούνε.

Ως γνήσια τέκνα της ριζοσπαστικής αριστεράς ρωτήσαμε πού συχνάζει ο εναλλακτικός κόσμος και τον βρήκαμε…

Ζώντας μαζί με το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλίας

Μέρος δεύτερο – Εξερευνώντας την καρδιά των καταυλισμών

Του Στέλιου Τσιλιούκα*

Ανταπόκριση 5^η

Porecatu,

Ένας νέος καταυλισμός που σφύζει από ζωντάνια, ο κατειλημμένος χώρος είναι ιδανικός: κόβει ένα λατιφούντιο (μεγάλη ιδιοκτησία) γεμάτο από ζαχαροκάλαμα για βιοκαύσιμα και μεταλλαγμένο καλαμπόκι πάνω στην πιο όμορφη πλαγιά που κοιτάζει σε μία λίμνη.

Το ηθικό  είναι ακμαίο, πάνω στον καρόδρομο  που οδηγεί στον καταυλισμό 2 σκοπιές  φυλάνε από κακόβουλους δολιοφθορείς σε 24ωρη βάση.

Το κίνημα τους ενισχύει διαρκώς με τρόφιμα, σπόρους, τρακτέρ και καθηγητές. Έχουν  στηθεί τα σπίτια με πασσάλους και  μαύρο νάιλον, το σχολείο και ο  χώρος διασκέδασης. Μεταξύ τους η  θέρμη της αλληλεγγύης είναι  φλογερή, πιο δυνατή από τους εδραιωμένους οικισμούς.

Ζώντας μαζί με το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλίας

Μέρος Πρώτο – Μαγικός Ρεαλισμός

Tου Στέλιου Τσιλιούκα*

Ανταπόκριση 1^η

Όταν  το αεροπλάνο πέταγε πάνω από τον  Ατλαντικό θυμόμουν την Αirfrance που έπεσε πρόπερσι και τα χρειάστηκα λιγάκι.

Οι Βραζιλιάνοι  είναι άλλος κόσμος, πολύ ανοιχτοί και περίεργοι. Μετά από μια μικρή  περιπέτεια με έναν περίεργο ταρίφα, τα κατάφερα και έφτασα στον ξενώνα του  MST, όπου βρήκα και τρεις Ισπανίδες συντρόφισσες. Συνθήκες πολύ φτωχικές, αλλά νιώθεις ζεστασιά και εμπιστοσύνη.

Το πρωί γνωρίζω στο θάλαμο (εδώ δεν έχει μικροαστιλίκια) δυο Βραζιλιάνους, ο ένας διανοούμενος σπουδάζει νομικά και ο άλλος λαϊκός ήρωας, ηγέτης των καταλήψεων γης, με ουλές από σφαίρες και καταζητούμενος από την αστυνομία.